Θέλουμε φως ή σκοτάδι;

 

Σωτήριος Θεολόγου, Μεταπτυχιακός Φοιτητής Θεολογίας Α.Π.Θ.

 

Χριστός Ανέστη!

Βαδίζουμε προς τη λήξη της Αναστάσιμης περιόδου, και εορτάζουμε άλλο ένα θαύμα σήμερα.

Αυτό της θεραπείας του τυφλού από τον Χριστό.

«Eις κρίμα εγώ εις τον κόσμον τούτον ήλθον, ίνα οι μη βλέποντες βλέπωσι και οι βλέποντες τυφλοί γένωνται» (Ιω. 9:39). Ας σημειώσουμε λίγα πράγματα σε αυτό το χωρίο της ευαγγελικής διήγησης.

Ο Χριστός μάς λέει: «Ήρθα για να φέρω σε κρίση τον κόσμο, έτσι ώστε αυτοί που δεν βλέπουν να βρουν το φως τους, κι εκείνοι που βλέπουν ν’ αποδειχθούν τυφλοί».

Μεγάλα λόγια και μεγάλες αλήθειες.

Ποιοι είναι αυτοί που «θα αποδειχθούν τυφλοί», κατά το λόγο του Κυρίου;

Όλοι εμείς.

Εμείς που νομίζουμε ότι κατέχουμε την αλήθεια για το Χριστό, για το Ευαγγέλιο και εν γένει για την ορθόδοξη πίστη.

Νομίζουμε ότι μόνο σε εμάς έδωσε αυτή τη δυνατότητα ο Θεός. Νομίζουμε ότι είμαστε το «εκλεκτό γένος» Του.

Είμαστε σαν τους Φαρισαίους εκείνης της εποχής, οι οποίοι σταύρωσαν το Χριστό. Και εμείς, Τον σταυρώνουμε. Όταν δεν Τον ακολουθούμε. Όταν δεν αγαπάμε τον συνάνθρωπο. Όταν δεν τηρούμε τις εντολές Του.

Σήμερα, έχουμε την αίσθηση ότι ξέρουμε τα πάντα. Ό,τι πληροφορία υπάρχει, την κατέχουμε. Και, στην ουσία, είμαστε τυφλοί. Είμαστε τυφλοί γιατί δεν είδαμε το Θεό στη ζωή μας. Δεν είδαμε την πραγματική Ζωή.

Στον αντίποδα, υπάρχει και η άλλη η δυνατότητα. Το σκοτάδι. Η μη ύπαρξη του Θεού στη ζωή του ανθρώπου. Κέντρο της ζωής είναι ο άνθρωπος.

Θεοποιούμε τον εαυτό μας. Νομίζουμε ότι εμείς μπορούμε και έχουμε τη δυνατότητα να τα κάνουμε όλα. Αφήσαμε έξω από τη ζωή μας το Θεό, θεωρώντας ότι κατέχουμε όλες τις δυνάμεις για να κάνουμε τα πάντα.

Και φτάσαμε στο σημείο, να δούμε τον άνθρωπο να μην μπορεί να αντιμετωπίσει ορισμένα προβλήματά του, φτάνοντας στην απελπισία και, ίσως, στην απώλεια της ζωής, βάζοντάς της τέλος.

Τι μας λείπει και οδηγούμαστε σε τέτοιες καταστάσεις;

Η έλλειψη ελπίδας. Η έλλειψη αισιοδοξίας.

Γιατί;

Γιατί βγάλαμε το Θεό από τη ζωή μας.

Βγάλαμε το Θεό, νομίζοντας ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, και πέσαμε μέσα στο βάλτο των ανθρώπινων «δυνατοτήτων».

Θα χρειαστεί να ξαναβρούμε τον εαυτό μας και το Θεό στη ζωή μας. Να κάνουμε ένα βήμα προς το Θεό. Να αποβάλλουμε την ικανότητα της πραγματοποίησης των πάντων και να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε φθαρτοί.

Να αφεθούμε στο έλεος του Θεού. Να αφεθούμε στα χέρια του Θεού και να οδηγήσει Εκείνος τα βήματά μας και την πορεία μας εντός του κόσμου.

Να γίνει η Οδός που θα ακολουθήσουμε, έτσι ώστε να μην χάσουμε τον προορισμό. Να βάλουμε στη ζωή μας μία δόση αισιοδοξίας. Μία δόση βεβαιότητας. Μία δόση ελπίδας.

Να επιλέγουμε να βλέπουμε το όμορφο, το ωραίο αντί για το άσχημο.

Ο τυφλός του Ευαγγελίου, σήμερα, δεν βρήκε μόνο το σωματικό φως του. Βρήκε και κάτι πολύ ανώτερο. Βρήκε το φως μέσα του. Το πνευματικό φως. Η ψυχή του γέμισε από Χριστό. Η ψυχή του γέμισε από Φως.

Αυτό το Φως ψάχνουμε απεγνωσμένα παντού. Και δεν μπορούμε να το βρούμε, γιατί ψάχνουμε λάθος. Ψάχνουμε σε λάθος τόπους.

Ο Χριστός είναι τα πάντα. Φως, ελπίδα, ανάσταση, βεβαιότητα, χαρά, οδός, ζωή. Μας προσφέρει τα πάντα, αρκεί να Τον βάλουμε στη ζωή μας. Αρκεί να ανοίξουμε την πόρτα της ψυχής μας για να μπει μέσα και να διαλύσει το σκοτάδι της ψυχής μας. Να διαλύσει κάθε τι που είναι ψυχοφθόρο για τον άνθρωπο.

Να μην είμαστε χριστιανοί του φαίνεσθαι, αλλά χριστιανοί πραγματικοί. Χριστιανοί, οι οποίοι προσπαθούμε κάθε μέρα να πάμε ένα βήμα πιο κοντά στο Θεό. Μπορεί να πέφτουμε, αλλά ο Χριστός μάς τραβάει από το χέρι μας για να σηκωθούμε εκ νέου.

Η ερώτηση που χρειάζεται να κάνουμε στον εαυτό μας είναι: Θέλουμε φως ή σκοτάδι; Θέλουμε ελπίδα ή απελπισία; Βεβαιότητα ή αβεβαιότητα;