Χριστούγεννα στο χωριό: Κολινδρός Πιερίας

 

Σωτήριος Θεολόγου

Όλα τα παιδιά έχουν ως αγαπημένη γιορτή, τα Χριστούγεννα. Αρχικά, σταματάει το σχολείο για την περίοδο των γιορτών. Ξεφεύγουν από την καθημερινότητα, μπορώντας να κοιμηθούν περισσότερες ώρες, να έχουν περισσότερο χρόνο για παιχνίδι και ξεγνοιασιά. Μέσα στις διακοπές, προσπαθούν να διαβάσουν -έστω και για λίγο.

Εκτός από όλα αυτά, είναι μία χαρούμενη περίοδος γιατί έχουν τη δυνατότητα να ξεφύγουν από την πόλη και να χαρούν λίγες διακοπές εκτός αυτής.

Έτσι και εγώ, αναπολώντας αυτά τα ωραία και αθώα χρόνια, πηγαίναμε οικογενειακώς στο χωριό· στον Κολινδρό Πιερίας. Ανυπομονούσα εκείνες τις ημέρες που θα έφευγα από τη Θεσσαλονίκη για λίγες μέρες, για να βρεθώ κοντά σε αγαπημένα πρόσωπα· μακριά από το χάος της πόλης. Κάθε φορά, έκανα την ίδια ευχή· να γιορτάσουμε "Λευκά Χριστούγεννα", αλλά τις περισσότερες φορές δεν πραγματοποιούνταν.

Πάντα, μάς περίμενε η γιαγιά και ο παππούς αυτές τις μέρες για να πάμε. Η χαρά τους ήταν μοναδική και πραγματική. Η δική μου η χαρά ακόμα περισσότερη που θα ζήσω λίγες στιγμές μαζί τους.

Τι να θυμηθώ από εκείνες τις μέρες;

Βόλτες, αστεία, παιχνίδια.

Ξημερώνοντας 25 Δεκεμβρίου, με ξυπνούσαν από τα χαράματα για να εκκλησιαστούμε. Ο αδερφός μου πάντα θα παραπονιόταν, για λίγο ύπνο ακόμα.

Έξω κρύο, αλλά η εκκλησία ζεστή, εορτάζοντας τη Γέννηση του Χριστού.

Τελειώνοντας -γύρω στις 8.30 το πρωί- πηγαίναμε σπίτι όπου, σύμφωνα με το έθιμο, τρώγαμε ζεστή σούπα. Μετά, άρχιζαν οι επισκέψεις στους συγγενείς για τις ευχές μέχρι το απόγευμα, με μία διακοπή το μεσημέρι.

Σε αυτό το κλίμα, συνέχιζαν και οι υπόλοιπες μέρες.

Όλες αυτές τις μέρες, ο Κολινδρός, στολιζόταν με αρκετά φωτάκια και αρκετά χριστουγεννιάτικα στοιχεία ώστε να κυριαρχεί το κλίμα των Χριστουγέννων.

Και φτάνοντας στην εορτή των Θεοφανείων.

Στις 5 Ιανουαρίου, θα περνούσε ο ιερέας από όλα τα σπίτια για να τα αγιάσει. Προηγουμένως, όλες οι νοικοκυρές καθάριζαν το σπίτι ώστε να είναι έτοιμα για τη φώτισή τους.

6 Ιανουαρίου. Πάλι το πρόγραμμα είχε τον καθιερωμένο εκκλησιασμό για την Δεσποτική εορτή. Ως μικρό παιδί, παραπονιόμουνα γιατί η εκκλησία καθυστερεί πιο πολύ ώρα από τη συνηθισμένη. Που να ήξερα τι γιορτάζαμε!

Και έρχεται η μέρα της αναχώρησης.

Με βαριά καρδιά ετοιμάζαμε τα πράγματα για τη Θεσσαλονίκη. Πίσω στα ίδια. Πίσω στην καθημερινότητα και στις σκοτούρες. Θέτοντας, όμως, την επόμενη απόδραση στο χωριό.

.

.

.

Και έρχεται το σήμερα. Πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε, μεγάλωσα.

Έφτασα ήδη 20 χρονών και αναπολώ εκείνες τις ξέγνοιαστες στιγμές.

Πλέον, λίγες μέρες στο χωριό -και πολύ μου είναι- λόγω των υποχρεώσεων.

Φέτος, νοσταλγώ όλες εκείνες τις στιγμές που έζησα και νοιώθω ευγνώμων για αυτές.

Τώρα, καταλαβαίνω ότι οι στιγμές δεν αλλάζουν, αλλά μένουν ως αναμνήσεις στο μυαλό.

Καλά Χριστούγεννα!