Κυριακή Ι’ Λουκά: Η συγκύπτουσα ως στάση ζωής

 

Σωτήριος Θεολόγου, Μεταπτυχιακός Φοιτητής Θεολογίας Α.Π.Θ.

 

Βρισκόμαστε λίγες ημέρες πριν να εορτάσουμε την μεγάλη Δεσποτική των Χριστουγέννων. Την γέννηση του Ανθρώπου που μάς χάρισε την αιώνια ζωή. Μία ζωή πέρα από φθορά και αμαρτία.

Σήμερα βλέπουμε το Χριστό σε μία συναγωγή. Ανάμεσα στο πλήθος που Τον άκουγε ήταν και μία γυναίκα, η οποία για 18 χρόνια ήταν άρρωστη και με δαιμονική επήρεια. Αυτό το βλέπουμε στο σώμα της, μάς λέει ο Ευαγγελιστής, αφού δεν μπορούσε να ισιώσει το σώμα της. Η μέση της ήταν κυρτωμένη.

Όταν, την είδε ο Χριστός, είπε: «γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου». Μόλις, ο Χριστός έβαλε τα χέρια πάνω της, έγινε καλά και θεραπεύθηκε.

Και έρχεται η ωραία στιγμή· ο αρχισυνάγωγος, βλέποντας το θαύμα που επιτέλεσε ο Χριστός, βρήκε την δικαιολογία ότι ήταν Σάββατο και δεν μπορούσε να κάνει θαύματα. Ο Χριστός, όμως, ντρόπιασε τον αρχισυνάγωγο ενώπιον όλων και ο κόσμος χαιρόταν για τις ευεργεσίες που έκανε ο Ίδιος.

Όπως σε κάθε ευαγγελικό ανάγνωσμα έτσι και εδώ, μπορούμε να αντλήσουμε πολλά παραδείγματα και για τη σημερινή εποχή.

Πρώτον, βλέπουμε τη συμπεριφορά της συγκύπτουσας ότι κάθε Σάββατο ήταν στο ναό και προσευχόταν.

Εμείς, τι κάνουμε; Τι προσπαθούμε να κάνουμε; Ποια είναι η προσπάθειά μας; Πηγαίνουμε κάθε Κυριακή στο ναό που μάς καλεί η Εκκλησία;

Εμείς, αν δεν είμαστε καλά, βρίσκουμε χιλιάδες δικαιολογίες για να μην εκκλησιαστούμε. Για να μην έρθουμε σε επαφή με το Χριστό.

Γιατί, όμως, το κάνουμε αυτό;

Γιατί, νιώθουμε ότι ο εκκλησιασμός είναι ανάγκη και όχι επιθυμία μας σε μία διαρκής επαφή με το Θεό. Πάμε στην εκκλησία, επειδή πρέπει και όχι επειδή αισθανόμαστε την επαφή μας με το Θεό.

Πηγαίνουμε στην Εκκλησία για να ευχαριστήσουμε το Θεό, όπως η συγκύπτουσα ή για κάποιο δόλο και για να ζητήσουμε κάτι;

Επίσης, παρατηρούμε τη συμπεριφορά του αρχισυνάγωγου. Αντί να δοξάσει το Θεό για το θαύμα που επιτέλεσε ο Χριστός, φθονεί και δείχνει την υποκρισία του.

Στο πρόσωπό του μπορούμε να ταυτιστούμε πολλοί· και πρώτος εγώ.

Νομίζουμε ότι είμαστε οι θεοί στη θέση του Θεού. Είμαστε έτοιμοι να κρίνουμε τον καθένα συνάνθρωπό μας. Νομίζουμε ότι είμαστε οι δικηγόροι του Θεού, κατέχουμε την αλήθεια και θέλουμε να αλλάξουμε τα πράγματα. Για παράδειγμα, όπως ο Μέγας Ιεροεξεταστής του Ντοστογιέφσκυ. Ο Μ. Βασίλειος, σχετικά με τον υποκριτή, θα πει: «Υποκριτής είναι αυτός που στο θέατρο υποδύεται διαφορετικό πρόσωπο…Έτσι και σε τούτη τη ζωή πολλοί ενεργούν όπως οι θεατρίνοι. Άλλα έχουν μέσα στην καρδιά τους και άλλα δείχνουν εξωτερικά προς τους ανθρώπους». (Μ. Βασιλείου, Λόγος περί Νηστείας Α’ 24).

Μέσα σε αυτή την περίοδο της προετοιμασίας μας, για την μεγάλη εορτή των Χριστουγέννων, ας επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας με το Θεό. Ας τρέξουμε κοντά Του και να επιδιώξουμε την επαφή μας με Αυτόν. Γιατί, χωρίς το Θεό στη ζωή μας, είμαστε ένα τίποτα. Σημαντικό, επίσης, είναι να αφήσουμε την υποκρισία και το φαρισαϊσμό που μας κατέχει. Δεν τα ξέρουμε όλα και δεν χρειάζεται να τα ξέρουμε όλα. Είμαστε όλοι στην ίδια πορεία και τροχιά γύρω από το Θεό, όπου προσπαθούμε με τις πενιχρές μας δυνάμεις να πάμε κοντά Του. Ας γίνουμε, λοιπόν, άνθρωποι βοήθειας και προσφοράς και όχι άνθρωποι έτοιμοι να στηλιτεύσουμε και να φθονήσουμε. Άλλωστε, ο Χριστός αυτά καταδίκασε στους ανθρώπους.