Κυριακή Ε’ Λουκά: Καλούμαστε να γίνουμε άνθρωποι και όχι απάνθρωποι

Σωτήριος Θεολόγου, Μεταπτυχιακός Φοιτητής Θεολογίας Α.Π.Θ.

 

Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, ο Χριστός μάς μιλάει μέσα από μια παραβολή. Μία παραβολή με σπουδαία νοήματα και αξίες για τη ζωή μας και για την πορεία μας μέσα σε αυτό τον κόσμο.

Υπήρχε κάποιος πλούσιος και έξω από το σπίτι του βρισκόταν ο φτωχός Λάζαρος και προσπαθούσε να χορτάσει από τα ψίχουλα του τραπεζιού του πλουσίου. Ήταν σε τόσο δυσμενή θέση που και τα σκυλιά ερχόταν κοντά του και έγλυφαν τις πληγές του.

Έφτασε η ώρα να πεθάνει ο φτωχός Λάζαρος και οι άγγελοι τον πήγαν κοντά στον Αβραάμ. Ενώ, όταν πέθανε ο πλούσιος, πήγε στον Άδη και είδε, από μακριά, τον φτωχό Λάζαρο.

Τότε, είπε ο πλούσιος: «πάτερ Ἀβραάμ, ἐλέησόν με καὶ πέμψον Λάζαρον ἵνα βάψῃ τὸ ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕδατος καὶ καταψύξῃ τὴν γλῶσσάν μου, ὅτι ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ». Και του απάντησε ο Αβραάμ: «τέκνον, μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σὺ τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου, καὶ Λάζαρος ὁμοίως τὰ κακά· νῦν δὲ ὧδε παρακαλεῖται, σὺ δὲ ὀδυνᾶσαι· καὶ ἐπὶ πᾶσι τούτοις μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται, ὅπως οἱ θέλοντες διαβῆναι ἔνθεν πρὸς ὑμᾶς μὴ δύνωνται, μηδὲ οἱ ἐκεῖθεν πρὸς ἡμᾶς διαπερῶσιν».

Ωραία η απάντηση του Αβραάμ· του θύμισε το δικό του παρελθόν, την ευτυχία στη ζωή του και τη δυστυχία του Λαζάρου που δεν τον έδωσε ούτε ένα πιάτο φαγητό να φάει. Συνεχίζει ο Αβραάμ λέγοντάς του ότι υπάρχει μεγάλο χάσμα μεταξύ τους και ότι δεν μπορεί ο ένας να πάει στον άλλον.

Εκείνη τη στιγμή, ο πλούσιος παρακάλεσε τον Αβραάμ να στείλει τον φτωχό Λάζαρο στο σπίτι του για να ενημερώσει τους δικούς του για την κατάστασή του. Τα λόγια του Μωυσή και των προφητών είναι αυτά που σώζουν τον άνθρωπο, λέει ο Αβραάμ, και ότι ακόμα αν αναστηθεί νεκρός, δεν πρόκειται να πεισθεί κανένας.

Όλη η παραβολή είναι η ζωή μας. Νομίζω όλοι μπορούμε να ταυτιστούμε με τον πλούσιο που δεν γνωρίζουμε το όνομά του, αλλά ο τρόπος ζωής του είναι ίδιος με τον δικό μας.

Μπορεί να ονομαζόμαστε και να δηλώνουμε χριστιανοί, όμως ο τρόπος ζωής μας δεν μοιάζει καθόλου εκείνη των χριστιανών.

Βλέπουμε ανθρώπους να πεθαίνουν από την πείνα, από την δυστυχία και μένουμε αμέτοχοι, λέγοντας: «αφού δεν είναι στο σπίτι μου δεν ανακατεύομαι». Ωραία χριστιανική θέση! Ωραίοι χριστιανοί είμαστε!

Βλέπουμε τον άνθρωπο να πάσχει δίπλα μας για ένα ποτήρι νερό, για λίγο φαγητό, ή για πιο σημαντικό, μία κουβέντα παρηγοριάς και δεν έχει κανέναν. Κάθε μέρα αρκετοί άνθρωποι πεθαίνουν μόνοι τους και εγκαταλελειμμένοι.

Και εμείς -και πρώτος εγώ- πηγαίνουμε στην εκκλησία, νηστεύουμε, προσευχόμαστε, αλλά έχουμε ξεχάσει τον αδερφό μας. Έχουμε ξεχάσει την ανθρωπιά μας. Έχουμε ξεχάσει το ενδιαφέρον για τον άλλον.

Η κοινωνία μας έχει γίνει απάνθρωπη και εμείς τη μοιάζουμε. Η κοινωνία έγινε απρόσωπη γιατί πρώτα εμείς χάσαμε το πρόσωπό μας.

Ευκαιρία να ξυπνήσουμε· ευκαιρία να βρούμε το ενδιαφέρον που χάσαμε για τον πλησίον. Ευκαιρία να γίνουμε πραγματικά χριστιανοί και όχι μόνο στα λόγια.