Παραπονιόμαστε στο Θεό;

 

Σωτήριος Θεολόγου, Μεταπτυχιακός Φοιτητής Θεολογίας Α.Π.Θ.

Χριστός Ανέστη!

Μέσα στην αναστάσιμη χαρά που διάγουμε, η Εκκλησία μάς δίνει αφορμές να δούμε τη ζωή μας με άλλη ματιά. Να δούμε τα λάθη μας, τις αβλεψίες μας για να προχωρήσουμε στην πνευματική ζωή. Να ζούμε μέσα στη χαρά της Αναστάσεως που μας προσφέρει ο Χριστός.

Ο ηγαπημένος μαθητής του Χριστού, Ιωάννης, μάς πηγαίνει στην προβατική κολυμβήθρα για να δούμε ένα θαύμα· να δούμε την ίαση του παραλυτικού μετά από 38 χρόνια.

Σε εκείνο το μέρος, πλήθος άρρωστων ανθρώπων προσέτρεχαν για να θεραπευτούν και να βρουν την υγεία τους, καθώς άγγελος Κυρίου κατέβαινε κατά διαστήματα, τάραζε το νερό και όποιος έμπαινε πρώτος μέσα, θεραπευόταν.

Ανάμεσα στο πλήθος των αρρώστων και αυτών που έψαχναν την ίαση, ήταν και ένας παράλυτος. Περίμενε εκεί 38 χρόνια να βρει τη θεραπεία του.

Ο Ιησούς πηγαίνει στην προβατική κολυμβήθρα και μόλις αντικρύζει τον παράλυτο, του λέει: «θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;». Για να λάβει το παράπονο του παράλυτου: «Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρχομαι ἐγώ, ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει».

Και τότε, ακούει το πολυπόθητο: «ἔγειρε, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει».

Ας σταθούμε σε δύο σημεία της σημερινής ευαγγελικής περικοπής.

Το πρώτο· παρατηρούμε ότι ο Χριστός ρωτάει τον παράλυτο αν θέλει να γίνει καλά.

Η ερώτηση είναι· μα καλά, ο Χριστός δεν ήξερε τι ήθελε ο άνθρωπος;

Ήξερε. Αλλά, θέλει να δει και τη δική μας βούληση. Το δικό μας θέλω. Για αυτό ρωτάει τον παράλυτο. Δεν μπορεί ο Χριστός να καταργήσει την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου. Σέβεται την ελευθερία, την οποία έδωσε ο Θεός στους ανθρώπους.

Δεν μπορεί ο Χριστός να έρθει στη ζωή μας, αν εμείς, πρώτα, δεν κάνουμε το πρώτο βήμα. Αν εμείς δεν προσπαθήσουμε να Τον βρούμε, να Τον ψάξουμε. Θέλει να δει τη δική μας επιθυμία προς Αυτόν. Και τότε, Εκείνος είναι που θα έρθει μέσα μας και θα Τον ανακαλύψουμε, όσο μπορούμε.

Το δεύτερο σημείο. Ο Χριστός έρχεται στον παράλυτο και τον ρωτάει «θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;», για να λάβει το παράπονό του ότι δεν έχει άνθρωπο για να τον βάλει μέσα στην κολυμβήθρα.

Είχε μπροστά του το Θεό, ο Οποίος μπορεί να κάνει τα πάντα και αντί να πει το ναι, του λέει το παράπονό του.

Προσπαθεί να δικαιολογηθεί για την κατάστασή του εδώ και 38 χρόνια.

38 χρόνια κλαίει και παραπονείται για την θέση του.

Επιτρέψτε μου, και συγχωρέστε με, ήθελε να «κλαίγεται» για να τον λυπούνται οι άνθρωποι. 

Αντί να ζήσει τη ζωή, ζει από την κλάψα του και από την ίδια του την κατάσταση.

Όμως, μήπως και εμείς κάνουμε το ίδιο ενώπιον του Θεού; Μήπως κλαιγόμαστε για την θέση μας και για την κατάσταση που είμαστε;

Μήπως θέλουμε την αυτοεπιβεβαίωσή μας από το Θεό; Αυτή την επιβεβαίωση που ήθελε και ο παράλυτος;

Ο Χριστός δεν μας θέλει μίζερους ανθρώπους. Δεν μας θέλει μεμψίμοιρους ανθρώπους. Μας θέλει χαρούμενους, αισιόδοξους. Ο Ίδιος νίκησε τον μεγαλύτερο εχθρό του ανθρώπου· τον θάνατο.

Ο καθένας μας έχει προβλήματα. Άλλος πολλά, άλλος λίγα. Η ερώτηση είναι: Ζούμε τη ζωή ή κλαιγόμαστε σαν τον παράλυτο «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω»;