Κυριακή ΙΒ’ Λουκά: οὐχὶ οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; οἱ δὲ ἐννέα ποῦ;

 

Σωτήριος Θεολόγου

Σήμερα, Κυριακή ΙΒ’ Λουκά, ο Ιησούς Χριστός μάς παρουσιάζει την παραβολή των δέκα λεπρών. Μία σημαντική παραβολή όπου το νόημά της -ιδίως για τις μέρες μας- είναι εξίσου σοβαρό και σημαντικό.

Τη συγκεκριμένη παραβολή, την παραθέτει μόνο ο Ευαγγελιστής Λουκάς καθώς και ο ίδιος είναι ιατρός. Είναι από τα τελευταία θαύματα του Χριστού.

Ο Χριστός, εισερχόμενος σε ένα χωριό, συνάντησε 10 λεπρούς ασθενείς. Η ασθένεια της λέπρας ήταν μία μολυσματική και λοιμική ασθένεια, όπου ταλάνιζε τους ανθρώπους και οδηγούσε μέχρι στον θάνατο. Λόγω, λοιπόν, της μολυσματικής αυτής ασθένειας, διαβάζουμε στο Ευαγγέλιο "οἳ ἔστησαν πόρρωθεν", δηλαδή στάθηκαν μακριά, έχοντας κάποια απόσταση από τον Χριστό.

Οι δέκα λεπροί, αφού ήρθαν στον Ιησού, Τον ζητάνε απελπισμένα να απαλλαγούν από τη μολυσματική αυτή ασθένεια, "Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς". Και ο Κύριος, άμεσα ικανοποίησε το αίτημά τους, λέγοντάς τους: "πορευθέντες ἐπιδείξατε ἑαυτοὺς τοῖς ἱερεῦσι". Και, από εκείνης της ώρας, οι λεπροί καθαρίσθηκαν και έγιναν καλά, έχοντας κερδίσει την υγεία τους ξανά πίσω.

Στη συνέχεια, ο Ευαγγελιστής Λουκάς, μάς τονίζει ότι ο ένας από τους δέκα λεπρούς γύρισε πίσω στο Χριστό για να Τον δοξολογήσει και να Τον ευχαριστήσει για τη μεγάλη γενναιοδωρία που έκανε στον ίδιο. Ο Ιησούς Χριστός απευθυνόμενος προς αυτόν, Του λέγει: "οὐχὶ οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; Οἱ δὲ ἐννέα ποῦ;". Καθαρίσθηκαν και οι δέκα, οι άλλοι εννέα πού είναι; Εκφράζοντας και το θυμό Του, λέγοντας ότι κανένας δεν γύρισε πίσω να ευχαριστήσει το Θεό, παρά μόνο ο αλλοεθνής. Στον ίδιο αναφέρει ότι τον έσωσε η πίστη και να πάει στο καλό.

Όταν ένας άνθρωπος έχει κάποιο σωματικό πόνο, τότε δεν μπορεί να στηριχθεί στις δυνάμεις του εαυτού του, αλλά ψάχνει μία ανώτερη δύναμη που θα τους αναρρώσει από τον πόνο. Έτσι, αυτοί οι δέκα λεπροί της παραβολής συνάντησαν τον Υιό του Θεού και Τον ζήτησαν να τους απαλλάξει από τον τεράστιο σωματικό πόνο που βίωναν. Ήταν και οι δέκα μαζί, ώστε ο ένας να εξυπηρετεί τις ανάγκες του άλλου και μέσα σε αυτή την μικρή ομάδα ήταν και ένας Σαμαρείτης, δηλαδή αλλοεθνής.

Αμέσως, ο Ιησούς Χριστός τους σπλαχνίσθηκε και με το έλεος του Θεού έγιναν και πάλι σωματικά υγιής.

Το πιο σημαντικό νόημα αυτής της παραβολής βρίσκεται στο τέλος.

Ο ένας από τους δέκα γυρίζει πίσω για να ευχαριστήσει το Θεό για αυτήν την ευεργεσία. Δυστυχώς, στους υπόλοιπους εννέα η λέπρα που είχαν μέσα στην ψυχή τους έμεινε χωρίς να θεραπευτεί. Έδειξαν την αχαριστία τους απέναντι στο Θεό για το μεγάλο δώρο που τους πρόσφερε.

Ας παρατηρήσουμε, τώρα, τη δική μας εποχή. Ας δούμε το σήμερα.

Εμείς φερόμαστε αχάριστα στο Θεό ή Τον ευχαριστούμε για οτιδήποτε μάς έχει προσφέρει μέχρι τώρα;

Μήπως και σε εμάς προσφέρει αμέτρητες ευλογίες και ευεργεσίες και εμείς συνεχίζουμε τη ζωή μας χωρίς καν να Τον έχουμε πει ένα ευχαριστώ;

Δυστυχώς, αρκετοί άνθρωποι φέρονται αχάριστα απέναντι στο Θεό. Όπως οι λεπροί στάθηκαν σε κάποια απόσταση από το Χριστό, έτσι και αυτοί οι άνθρωποι στέκονται μακριά από Αυτόν χωρίς να ευχαριστούν την παρέμβαση του Θεού στη ζωή τους.

Όμως, παρατηρούμε μία διαφορετική συμπεριφορά από έναν άνθρωπο που ίσως να μην περιμέναμε κάτι τέτοιο. Ο Σαμαρείτης, ένας αλλοεθνής άνθρωπος από τους υπόλοιπους, θεωρώντας ως χρέος του να πάει πίσω και να ευχαριστήσει Αυτόν που του έδωσε την υγεία του πίσω, γυρνάει στο Χριστό. Ήθελε να εκφράσει την ευγνωμοσύνη που ένοιωθε για τον συγκεκριμένο Άνθρωπο.

Για να μπορέσει, όμως, κάποιος άνθρωπος να ευχαριστήσει το Θεό πρέπει να έχει μέσα του αγάπη. Χρειάζεται η ψυχή του να είναι ωραία για να ευχαριστήσει κάποιον που του έκανε καλό.

"Όταν ο άνθρωπος, λέει ο Χριστός, έχει από «μέσα» ομορφιά, από τον όμορφο εσωτερικό του κόσμο βγαίνουν χίλια καλά. Και όταν μέσα του είναι βρώμα, από την καρδιά του, από τον έσω κόσμο, βγαίνουν χίλιες δυό δυσωδίες. Γι’ αυτό ο Κύριος μας συμβουλεύει: «Φροντίζετε να κάνετε, όσο μπορείτε πιο καθαρή την καρδιά σας, να είναι κατοικία του Πατέρα σας του Επουράνιου, κατοικία του Χριστού, κατοικία του Αγίου Πνεύματος». Να ευωδιάζει, να μοσχοβολάει ο άνθρωπος, όχι από αρώματα, αλλά από την χάρη του Αγίου Πνεύματος, από την ομορφιά του εσωτερικού του κόσμου". (Μητροπολίτης Νικοπόλεως Μελέτιος)